Werkvisum USA

Volgende maand vertrek ik voor vier maanden naar New York om te wonen en te werken. Ik ga freelance aan de slag voor ongeveer tien bladen. Ik vond een appartement in East Village en een werkvisum leek me ook geen probleem. Aan alle voorwaarden die ze stelden op hun website voldoe ik. Vol goede moed stapte in het Amerikaanse consulaat in Amsterdam binnen.

Volledig gefouilleerd en gestript stond ik met mijn aanbevelingsbrieven en mijn hele persoontje op papier tegenover een Amerikaan in een soort aquarium. Hij leek me best aardig. Tot hij me onderwierp aan een spervuur van vragen. Wat ga ik daar doen? Hoe lang wil ik er heen? Waarom wil ik er naar toe? Wat heb ik er te zoeken? Hoe durf ik te denken dat ze daar op me zitten te wachten? Wie denk ik wel niet dat ik ben? Denk je dat we zelf niet genoeg journalisten hebben? De moed zonk me steeds meer in de schoenen. Hij werd ook steeds naarder. Het leek alsof hij er lol in had dat ik steeds kleiner werd. Ik beet in mijn onderlip op mezelf niet te laten kennen. En met een paar minuten stond ik met met mijn dikke pak papier en mijn ontmantelde telefoon op straat. Zonder visum.

Er ging vanalles door me heen: onbegrip, verbazing, verdriet, woede, vastberadenheid. Ik zette mijn telefoon weer in elkaar en belde de Kring van Nederlandse Filmjournalisten (KNF), de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) en verschillende freelancers die regelmatig naar de States reizen voor werk. Ook zij waren erg verbaasd en maakten zich zorgen om deze ontwikkeling. De NVJ schakelde zelfs meteen het ministerie van Buitenlandse Zaken in. Die namen op hun beurt weer contact op met de consul-generaal van de VS.
Nog geen week na mijn mislukte aanvraag, werd ik gebeld door de NVJ. De consul-generaal had gevraagd naar mijn naam om de zaak tot op de bodem uit te zoeken. Journalisten zijn immers altijd van harte welkom in de VS. Dit was donderdag. Het is nu de zondag daarna. Vol verwachting klopt mijn hart. Ik hoop op een mooie welkomstbrief van de consul-generaal. Dan laat ik door dezelfde nare man mijn visum in orde maken en bedank ik hem met een lieve glimlach en mijn beste Amerikaanse accent. De in mijn schoenen gezonken moed heb ik herwonnen. Ik loop weer licht als een veertje en zoals ol' blue eyes zong: 'These vagabond shoes are longing to stray.'