De tand des tijds de burger meester…..

Ik ben mijn jaren aan’t tellen:

ik ben de 60 gepasseerd.

Mijn huid is een hoop vellen

door de jaren gemasseerd.

Steeds als ik de krant lees

valt mijn oog op die berichten:

een weduwe erbij en ook een wees;

mooi gezegd in stemmige gedichten.

Dan trekt mijn oog naar de geleefde jaren

van wie ons die dag zo triest ontvallen is,

en huiver: zijn leeftijd laat het niet verklaren

waarom voor hem het doek gevallen is.

En als vanzelf is de vergelijking gauw gemaakt

met de jaren die mijn leven telt:

ik ben ouder en het mijne is nog niet gestaakt:

moet ik trots zijn of gekweld?

Maar op een dag staat in de krant

het bericht dat ik verscheiden ben:

ik knijp mezelf en voel m’n laatste échte tand

en stel dan vast da’k van dit aardse niet eens écht gescheiden ben…

Jan de Wandelaer

Utrecht, 14 augustus 2006