Job lacht als een boer die kiespijn heeft

Door Ton Verlind. Verbeeld ik het me maar of lachte
Job Cohen gisteren voor de camera van
Pownews als een boer die kiespijn heeft? Of misschien is het nog anders: op het lachende gezicht van de
PvdA-fractieleider waren de ingrepen van zijn spindoctor te zien. Iemand moet tegen hem gezegd hebben: toon je van je vriendelijkse kant. Wat
Job Cohen ook doet, het pakt altijd karikaturaal uit. Als hij zichzelf is, oogt hij als een chagrijnige regent, bv bij
Nova (ik mis die rubriek nog steeds) waar hij kort na zijn optreden zich een interview liet welgevallen, nors kijkend en met de rug naar de kijkers gedraaid. “Ik ben, zoals ik ben”, zei Job daarna vergoeilijkend. Het is niet goed of het deugt niet, want als ie vrolijk is, doet het bijna pijn van onechtheid. In geen van de twee gevallen is de
PvdA-voorman zichzelf. Job heeft zijn draai voor de camera’s nog niet gevonden, hetgeen Pownews vorige week feilloos blootlegde door
Ronald Plasterk in de studio te confronteren met beelden van twee optredens in de tweede kamer. De voormalige jongens van
Geen Stijl lieten fragmenten zien van een debat, waarin Job semi-nonchalant
Wilders attakeerde op zijn bezoek aan New York, de strijd op punten verloor, maar toch voldaan ging zitten alsof hij de glorieuze winnaar was. En een fragment uit een mini-debatje met
Rutte, waarbij de aanstaande premier de aanstaande oppositieleider afserveerde met een minzaam “Mooi!”, gevolgd door een korte stilte en gelach in de tweede kamer.
Pownews confronteerde
Plasterk met de onhandigheid van zijn voorman, maar Plasterk zag er geen kwaad in. Hij praatte de deconfiture van de burgemeester van Nederland ruimhartig goed. Daardoor maakte hij het er niet beter op en verloor ook een deel van zijn eigen geloofwaardigheid. Plasterk demonstreerde vooral, dat de oude rotten in het politieke vak nog niet gewend zijn aan de manier waarop ze door de
Geen Stijl-generatie worden benaderd. Langzaam en pijnlijk wordt een generatiekloof duidelijk. De oude publicitaire trucs werken niet meer. Gezag heb je niet op basis van ancienniteit, je moet het verdienen, elke dag opnieuw.
Pownews heeft geen boodschap aan de omfloerste wijze waarmee op Het Binnenhof afstandelijk en deftig wordt gesproken en introduceert een nieuwe journalistieke cultuur. Daarmee ontwikkelt het programma zich tot de politieke
RTL Boulevard van de publieke omroep. Dominique en Rutger staan niet aan de voordeur van Het Binnenhof, maar bij de achteruitgang en dat levert immer bekijkenswaardige beelden op. Vooral amusementair. Informatief misschien flinterdun en toch betrap ik er mezelf op, dat ik elke avond even wil zien hoe de kwajongens van na de babyboom zich op een eigen manier een weg bevechten in het pluche landschap. Ik vind het wel vermakelijk: gemakzuchtige politieke draaikonten zullen het niet gemakkelijk krijgen de komende jaren nu de brutaliteit terug is in de nette journalistiek van de publieke omroep. Ik kijk nu al uit naar de volgende confrontatie met
Tineke Huizinga, waarbij de verslaggever slechts EEN vraag hoeft te onthouden: "Hebt u al terugbetaald?". En nu maar hopen dat het lukt om deze lijn vast te houden. Het levert een mooi journalistiek landschap op: aan de ene kant van het spectrum de prachtige, afgewogen achtergrondreportages van het nieuwe Brandpunt en aan de andere kant de heruitvinding door
Pownews van wat ooit
Willibrord Frequin in zijn beste jaren bij datzelfde Brandpunt aan ongeneerdheid in de televisiejournalistiek bracht, maar nu door
Rutger van Castricum goed naar deze tijd vertaald.
www.tonverlind.nl
www.twitter.com/tverlind Lees van Ton ook: -
De vernieuwingen bij de publieke omroep (2) -
De vernieuwingen bij de publieke omroep (1) -
Handen af van Radio 2! -
Hans Laroes vergaloppeert zich -
Nieuwe Publieke Omroep mist realiteitszin -
Politieke visie op de publieke omroep heeft soms de diepgang van ee... -
Peter R. de Vries: Ik weet het niet...