Het lijkt wel of de globalisering overal ter wereld aan de gang is, ook La Douce France is niet meer wat het ooit was.
Nergens slaat de globalisering in Frankrijk zo hard toe als op het Franse platteland. De complete middenstand is er weggevaagd door monsterlijke mammoetsupermarkten waar je voor alles wat je mogelijk nodig zou kunnen hebben naartoe moet.
De enige uitzondering is de Franse bakker, die zich in sommige dorpjes staande weet te houden, vaak door een deel van de functies van zijn failliete dorpsgenoten over te nemen. De bakker is ook slager, of kroeg, of slijterij.
Een paar dagen terug overnachtten wij met ons gezin in een hotel dat ook kroeg, postkantoor, kiosk en groenteboer was. De groenten werden verkocht in wat ooit het restaurant van het hotel was. Maar ja: wie eet er nog in een Frans restaurant?
Hier in de Franse Pyreneeën is het typische restaurant een pizzeria en als je je op een zondag in de uitgestorven stadjes afvraagt waar iedereen in godsnaam toch uithangt, moet je voor het antwoord naar de plaatselijke McDonald's. Daar staan de Fransen, die tegenwoordig net zo vet zijn als Amerikanen, drie rijen dik te wachten op hun Le Big Mac.
Twee jaar geleden nog hield ik uit puur plezier nog strooptochten door de Bourgogne naar een blikje Red Bull en kwam dan na een paar uur toch terug met het apert ondrinkbare Dark Horse. De Oostenrijkse fabrikant van hét symbool van de globalisering heeft deze witte vlek op de wereldkaart inmiddels ingevuld en niet zo’n beetje ook: op iedere vierkante kilometer Frankrijk wordt je vandaag een blikje Red Bull aangeboden. En je kunt het wel in je beste Frans bestellen maar dat maakt niet meer uit want iedere Franse boerenpummel geeft je tegenwoordig in Engels antwoord, er zijn zelfs Fransen die zonder met de ogen te knipperen de H kunnen uitspreken.
En dan is er nog de Orangina. Weet u nog, hoe dat vroeger in die magische buikflesjes werd verkocht? Je kunt tussen de Franse pseudo Emmenthaler en Italiaanse ham zoeken wat je wilt, verdwenen. En die Franse toiletten waar je je vroeger gek aan ergerde? Gisteren stuitte ik in een café na jaren weer eens op een echt Frans staand toilet, van pure nostalgie sprongen de tranen me in de ogen.
Een klein beetje troost vind ik in het toetsenbord van de computer waarop ik deze posting schrijf. Ik moest een paar cybers langs maar ze zijn er nog, als een zoete bonbon uit vervlogen tijden, echte Franse toetsenborden: een chaos, zonder enige logica en zo goed als onbruikbaar.
Vive La Douce France!
Je moet lid zijn van Nederlands MediaNetwerk om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlands MediaNetwerk