Het verrassingspakket van Dr. Phil

Zeg eens Aaa komt weer terug op televisie. Niet bij de
VARA maar bij
RTL4. De meest succesvolle Nederlandse comedy serie aller tijden betekende na
Blue Movie de come-back van
Carry Tefsen. Dat ik nooit heb begrepen waarop haar succes was geschoeid - haar stemgeluid is een regelmatig terugkerend fenomeen in mijn allerzwaarste nachtmerries - doet nu niet ter zake. Feit is dat ze ooit het dating-programma
Op Goed Geluk presenteerde. Een jongen moest een meisje uitkiezen dat hij niet kon zien. Hij moest uit een aantal kandidaten zijn date kiezen op basis van haar stemgeluid en haar antwoorden op zijn vragen.
Moment suprème was dat de kandidaten naast elkaar op het podium stonden - met een schot ertussen - en ze elkaar bijna voor het eerst gingen zien. In desbetreffende aflevering vroeg Carry de jongen vlak voordat het luik naar beneden zou zakken naar zijn verwachtingen. 'Ik hoop dat ze blond is. En slank', zei de jongen. Aan de andere kant van het schot stond een klein, dik Indisch meisje met ravenzwart haar. 'Nou', probeerde Carry de situatie te redden. 'Je hebt natuurlijk geen idee, het kan van alles zijn. Wat vind je nou echt belangrijk?' Maar de jongen, die niet kon worden betrapt op enige vorm van decorumbesef, verdomde het in alle toonaarden om te zeggen dat het niet uitmaakte, als ze maar aardig was. In plaats daarvan schroefde hij de spanning nog verder op door er eens goed over na te denken en toen wist hij het: 'Het belangrijkst vind ik dat ze slank is.' Tefsen wist het verder ook niet en liet het maar gebeuren. Het schot zakte naar beneden en het werd doodstil in de studio. De jongen keek het meisje uitdrukkingloos aan, uit haar ogen sprak aperte wanhoop. 'En, wat vind je ervan?', vroeg Carry Tefsen uiteindelijk dan maar. 'Best nog wel slank', zegt de jongen en - heel verrassend - ik heb tegelijkertijd een soort van out-of-body-experience, waarbij ik mezelf gillend over het vloerkleed zie rollen. Ik wist niet dat plaatsvervangende schaamte zo'n pijn kon doen. De laatste tijd heb ik steeds vaker last van plaatsvervangende schaamte bij televisiekijken. Zoals laatst bij de real-life soap van
Frans Bauer. Al jaren lang ga ik mee in het idee dat het zo'n normale jongen is, die ze hebben weggetrokken uit een woonwagen en die doet wat zijn hart hem ingeeft. Ja, morgen weer! Natuurlijk is Bauer niets anders dan een strak geregisseerde marketingmachine. Ik had al mijn twijfels toen hij na een optreden voor een groep dementerende bejaarden staalhard beweerde dat dit het was waarvoor hij het als artiest allemaal deed. Voor de liefde die hij van die mensen voelde. Dat gelooft toch niemand? Hij heeft een leuke vrouw en leuke kinderen, misschien heef ie zelfs wel vrienden. Wat zou je dan willen met de liefde van een horde kwijlende oude wijven die hun verstand zijn verloren? Maar het was pas later in het programma dat hij echt door de mand viel. Hij was net klaar met een optreden dat hij had gegeven met
Marianne Weber. Zegt hij: 'Dat vind ik nou zou leuk aan Marianne, die kan makkelijk wat met mij gaan drinken, maar dat doet ze niet, ze wil gewoon naar haar kleinkind.' Vervolgens volgt de camera Marianne Weber met haar kleinkind. Dat kleinkind zit in een buggy die ze voortduwt. Het kind zelf komt helemaal niet in beeld, ze doet ook niets met het kleinkind en al snel zou ook blijken dat het kleinkind helemaal niet ter zaken doet. Ze duwt de buggy naar binnen bij een draaiorgelmuseum, waar men tot ons aller verbijstering op het eerste het beste draaiorgel een hit speelt van Marianne Weber. Wij wisten helemaal niet dat Marianne een hit had gehad. Marianne zelf is ook compleet verrast. Ze staat erbij te janken. Het kleinkind is inmiddels volledig uit beeld verdwenen en zien we in de rest van het programma ook niet meer terug. Maar dat is nog allemaal niets vergeleken met
Dr Phil, de man die door
Oprah zo groot is gemaakt dat hij niet meer in haar show paste en voor zichzelf begon. Onlangs was er een vrouw bij hem terug in de show die hij van de ondergang had gered. Ze was net oma geworden en had haar leven zoals ze dat nu kende voor de volle 100 procent aan Dr Phil te danken. Om haar kleinkind optimaal te kunnen ontvangen, kreeg ze van Dr Phil een verrassingspakket. Het was een houten wiegje vol kussentjes en knuffels. Dr Phil kondigde dat heel raar aan. Hij zei bij welke winkel ze dat gekocht hadden, waar die winkel was, dat de spulletjes van de hoogste kwaliteit waren en ook aan de zwaarste milieu-eisen voldeden. Terwijl de door Dr Phil geredde mevrouw haar geluk niet op kon en in tranen uitbarstte, kwam onder in beeld de website te staan waar je zo'n leuk verrassingspakket kunt bestellen. Die Dr Phil, therapeut en marktkoopman tegelijk. We noemen dat nu in-program branding. Vroeger zou je kwakzalverij zeggen.
www.basvlugt.nl