Michael als Merk

Zachtjes wiegend in een aangenaam briesje in mijn hangmat tussen twee bomen op de flanken van de Franse Pyreneeën, heb ik onder het genot van een koel biertje en een uitzicht dat nooit op gaat het afgelopen jaar laten passeren. De meest opvallende mediagebeurtenis - naast de Doorlopende Voorstelling van het Crisis Circus - van het afgelopen jaar was voor mij de dood van
Michael Jackson en dan in het bijzonder de Amerikaanse afscheidsuitzending vanuit dat theater in Los Angeles. Het was natuurlijk alleen al fenomenaal dat dit in Nederland simultaan op radio en televisie live werd uitgezonden. In de auto hoorde ik
Germaine Jackson het favoriete liedje van Michael Jackson zingen -
Smile, gecomponeerd door
Charlie Chaplin voor zijn film
Modern Times. Thuis meteen de televisie aangezet. Een dergelijke afscheidsdienst kun je natuurlijk nooit goed doen en het was dan ook niet goed. Er kijken miljarden mensen, de waarde van de exposure is gigantisch en de belangen zijn derhalve enorm. Alleen al bij
BOL.com in het futiele Nederland werd er in die dagen elke tien seconden een cd van Michael Jackson besteld. Wat meteen in het oog sprong, was de oorverdovende afwezigheid van hoofdrolspelers
Diana Ross en
Elizabeth Taylor. Ik heb de
dokter van Michael overigens ook niet gezien maar wellicht heb ik die over het hoofd gezien. De lofzang van uit de mond van
Stevie Wonder aan het adres van Michael deed pijn aan al mijn zintuigen, vooral aan dat ietwat mystieke zintuig dat geloofwaardigheid waarneemt. Wat ook in het oog sprong is dat maar eens werd bevestigd wat een debiel volk die Amerikanen zijn. Het was weer God voor en God na. Met die God hebben de Amerikanen een van de meest geweldadige en sociaal meest ongelijke samenlevingen ter wereld gecreëerd. En wat nog het erste is: ze zien deze samenleving ook nog eens als exportproduct, waar je beslist geen oorlog minder om moet starten - maar dat geheel terzijde. Ik drijf af - sorry! Waar ik het over wilde hebben is het
Merk Michael Jackson. Nu Jackson als plastisch chirurgisch experiment er zelf er niet meer is, nu hij uiteindelijk niet is veroordeeld voor kindermisbruik, kan dat merk weer wat worden opgepoetst - de belangrijkse frustrator van het merk Michael Jackson is uit de weg genomen. Als
Neverland met alles erop en eraan wordt verkocht, zijn de schulden dan vereffend? Wellicht. Dan kan worden gestart met het uitbrengen van een eindeloze reeks
The Ultimate Michael Jackson Collections - Michael As You Have Never Heard Michael Before. Er is al het bericht de wereld in geholopen dat Michael is vermoord. Een beetje Amerikaanse legende doet een overdose -
Jim Morrison,
Jimmy Hendricks, pleegt zelfmoord -
James Dean,
Kurt Cobain, komt om bij een vliegtuigongeluk -
Otis Redding,
Buddy Holly, wordt vermoord -
John F Kenny,
Notorious B.I.G - of komt op zijn minst om onder mysterieuze omstandigheden. Het ziet eruit dat Michael Jackson in deze laatste categorie
Marilyn Monroe gezelschap gaat houden. Bij de afscheidsceremonie in Los Angeles deed een
onaangename Amerikaanse politica haar best om het merk Michael jackson een steuntje in de rug te geven. Ze hield een ingelijst wetsontwerp in de lucht waarvan de kennerlijke strekking was dat het voorstelde om Michael Jackson uit te roepen tot
Officiële Amerikaanse Held, wegens zijn bijdrage aan een betere wereld. In Amerika kan dat. Een andere spreker deed een poging tot een updraging van het merk Michael Jackson. De titel
The King of Pop, waar niemand problemen mee had, bleek posthuum de lading toch niet te dekken. Hij stelde voor om Michael Jackson te rebranden tot
The Greatest Entertainer That Ever Lived. Daarmee maakte de spreker zichzelf natuurlijk volstrekt belachelijk. Wat voor debiele titel is dat? Veel te lang natuurlijk! Natuurlijk was
The King of Pop verkeerd gekozen. Als je - over entertainers gesproken! -
Elvis Presley hebt als
The King, en
Frank Sinatra als
The Voice dan is
The King of Pop natuurlijk een zwaktebod. Dat had
Prince - ook een entertainer - een stuk slimmer bekeken. Die hoefde niet eens een bijnaam, hoewel de bijnaam die hij kreeg -
His Royal Badness - niet slecht was. De nalatenschap van Michael Jackson had wellicht beter kunnen worden geëxploiteerd met een bijnaam als
The Emperor, dat had hem in ieder geval boven
The King geplaatst.
God vind ik zelf overigens ook geen slechte bijnaam. Ik denk dat Michael Jackson zelf weinig bezwaar zou hebben gemaakt.