Oei Axe!

Maar Nu? Nu is het een product geworden dat de gebruiker neerzet als zielige, lachwekkende  sukkels met sproeioksels/voortijdige zweetlozing. Zelf gewitnessed op een jonge vrouwenredactie: “Hmmm. Wat ruik ik? Oh, is dat axe? Hahaha, dan ben jij dus zo een loser met een ingebouwde okseldouche! Nou, DOEWIE! Fijne dag verder!”

Pudding

Laatst las ik het weer (in de pers): Inzakken als een plumpudding. Dat weet natuurlijk niemand meer, maar het is inzakken als een pudding. Een plumpudding kan weliswaar zwaar op de maag liggen maar spreekwoordelijk inzakken doet dit gekookte deegwaar hoegenaamd niet. Culinair onbenul, (En, voorpaginaredacteurs, zo een oranje puntmutsding waar je als het goed is omheen rijdt, is geen pion maar een pylon).

IJkpersonen

Hahahaha, Is me dat effe lachen! Het Scheepvaartmuseum – ja er zit nog leven in, ongelofelijk na bijna en decennium gesloten te zijn - gaat op schokkend 21ste eeuwse manier (not) zijn nieuwe bezoekers binnenhalen met behulp van, jawel: IJKPERSONEN! Haha!, Bureau Motivaction had nog een paar profielschetsen uit de vorige eeuw op een stoffige plank liggen en heeft die - petje af -  weten te slijten aan het bijkans nog een eeuw oudere scheepvaartmuseum.

Dat er nu van overtuigd is het nieuwste van het nieuwste in huis te hebben gehaald, voor ongetwijfeld veel, duur modern geld! De deuren van het scheepvaartmuseum zullen worden platgelopen door rode broeken dragende Saab rijders (‘Saab?’ Ja, jongen, een auto uit de 20ste eeuw!) met een polo om de schouders gedrapeerd.

Man! Ga je toch heel hard ergens in een hoekje zitten schamen!!!

Als ze eens de moeite hadden genomen om uit zo’n stoffig raampje van hun marinedepot te kijken, hadden ze misschien een glimp kunnen ontwaren van hun groene buurman Nemo. Ondanks crisis en hoog en laag water weet het technologiemuseum, onder directie van Michiel Buchel met een modern en actief marketingbeleid, immer vernieuwend, een breed publiek te trekken, uit heel het land en alle bevolkingslagen.

IJkpersonen zijn relicten uit de tijd dat bladenmakers als Rob van Vuure nog een hoofd vol haar hadden. Inmiddels zijn ze al lang uit de syllabi van de journalistieke opleidingen verwijderd, en niet omdat het een te moeilijk woord was. Misschien dat er nog een enkel ijkpersoon ergens verdwaald staat te vegeteren in de bezemkast van een Inhollandopleiding, ergens…

Tegenwoordig weet eenieder toch dat het véél meer loont om zelf een sterke, herkenbare identiteit te zijn, dan amechtig achter door toko’s als motivaction verzonnen schertsfiguren aan te swaffelen? Besteed je dure belastingcenten liever aan je servicelevel en je communicatie, laat zien dat je sodeju een van de mooiste scheepvaartcollecties ter wereld in huis hebt! Show wie je bent en wat je hebt, en men komt naar je toe, in spijkerbroek en Kia of Subaru!

Haring

Nauwelijks was ik weer - onder valse voorwendselen - met mijn zwager, de gekende kunstartiest en uitermate stijlicoon Serge Verheugen, doorgedrongen tot de Wegener haringparty, of De Pers reporter Mark Koster meende in ons de bevestiging te zien van een nieuwe tendens  - dandyism - in het haringpartygebeuren.

Ik was natuurlijk als vakgenoot en medepartycrasher niet interessant genoeg -daar hielp zelfs mijn übercoole nieuwe Bart Chabotbril niet aan - maar Serge werden de volgende dag in De Pers door Koster diverse orakelige mededelingen in de mond gelegd. Die toonde merkwaardigerwijs vooral belangstelling in onze garderobe. Zelf ging Mark in de, in de vorige eeuw enige tijd in zwang zijnde, informele ‘sportieve’ ‘jasje en verder ongestreken en ongepoetste journalisten outfit’  gekleed.

Verder valt over de haringparty te zeggen dat het zeer vermakelijk is er te partycrashen, vooropgesteld dat je dat in stijl doet, dat de haring verrukkelijk was en dat er ondanks alles, verrassend veel echte, leuke en aardige mensen tussen de toch ietwat enge bobo’s, bnners, botoxias en rode broekendragers rondlopen.

Joep Zijp is is bladenmaker